De ambassade van de Centrale Republiek Afrika
Op een donderdagmorgen trek ik naar Evere om er mijn visum in orde te laten maken.
Rond 11u sta ik voor de deur van de ambassade, klop aan…Geen antwoord, alles is gesloten, niemand aanwezig.
Ik besluit terug huiswaarts te keren.
Bij mijn aankomst bel ik nog even naar de ambassade om na te gaan of er toch iemand aanwezig is en om een eventuele afspraak te maken.
Inderdaad, ik krijg iemand aan de lijn, die me verzekert dat hij er tot 15u is en mij vraagt terug te keren naar de ambassade…Hij bleek te laat op zijn post te zijn…
Bij mijn tweede aankomst tref ik enkele lege kantoren aan en achter één van de deuren hoor ik gerommel. Gezien ik geen reactie krijg op mijn aanwezigheid, besluit ik aan te kloppen en naar binnen te gaan.
“Oui, oui, je suis là” krijg ik als groet.
Een vriendelijke Afrikaan begroet mij en biedt mij een stoel aan.
Het kantoor is desolaat en er staat enkel een bureau met wat rommel en 2 stoelen. De printer staat op de grond…
Mijn visum is snel gemaakt. Ik praat nog even met deze heer, waarbij hij aangeeft dat hij graag naar Afrika wil terug keren.
Ikzelf zal er geen spijt van hebben zegt hij, en zal zeker willen terug keren. Ik hoop het, denk ik…
Bij mijn vertrek biedt hij mij nog een pakje aan voor zijn broer in Bangui: of ik dit wil meenemen en zijn broer zou het ginder (in Bangui) komen ophalen.
“Dit zou een Belg nooit durven vragen” zeg ik hem…. Het stoort hem niet…
Ik neem het aan en beloof hem dat het wel terecht zal komen.
Terwijl ik huiswaarts keer lach ik en denk: “Dit is nu wel echt Afrika”!
Eden zet zich in voor minderbedeelde vrouwen in Afrika via ‘Eden verlegt grenzen’. Maandelijks schrijven de vrouwen die reeds zijn meegegaan of zich voorbereiden op een Afrikareis, een verhaaltje over hun ervaringen. Een overzicht van alle verhalen in chronologische volgorde kan je terugvinden op onze blog Mijn kinderdroom Afrika.
