Wij wensten graag een thuisgeboorte, we zijn Nederlanders en daar worden veel meer thuisbevallingen gedaan dan hier. Ziekenhuizen wensen dat natuurlijk niet, er wordt gezegd aan jonge mensen dat het veiliger is om in het ziekenhuis te bevallen, maar wat niet wordt benoemd is dat het voor ziekenhuizen ook een belangrijke bron van inkomsten is als alle kinderen daar worden geboren.
Dit was m’n tweede thuisbevalling en er gaat niets boven de innigheid en warmte van je eigen huis, of de plaats waar je je thuis voelt bij een bevalling. Na de bevalling het kindje heerlijk in het eigen wiegje mogen leggen en slapen in je eigen bed.
Nu was het zo dat bij deze bevalling een heleboel dingen tegen zaten, we zaten middenin een verbouwing, van de badkamer stond de buitenmuur half open. En een bad is wel een middel wat verlichting kan bieden tijdens een arbeid, dus dat was niet fijn. Ook kreeg ik twee weken voor de uitgerekende datum de streptokokken constatering, wat betekent dat je tijdens de bevalling aan de antibiotica moet, wat we absoluut niet wensten. Gelukkig hadden we een zeer gedegen huisarts waarbij we op een andere wijze dit probleem konden aanpakken. En onze vroedvrouw had ook het vertrouwen, dat steunde.
In de weken voorafgaand aan de bevalling was het zo dat ik het rustiger aan diende te doen volgens mijn vroedvrouw, ik had al wat ontsluiting en veel harde buiken en als ik niet te vroeg wilde bevallen moest ik rust nemen. Dit ging goed, ik ging over de drempel heen met de tijd waarop je thuis mag bevallen. Want, dat is misschien belangrijk om te weten je mag alleen thuis bevallen als het baby’tje goed ligt, de hart tonen in orde zijn, de echo oké is, je medische conditie goed is. De vroedvrouwen kijken dat zeer goed na, ook tijdens de bevalling houden ze jou en het baby’tje scherp in de gaten.
Op 30 juni begonnen de weeën rond 14.30 uur, om de 10 minuten een wee, we belden onze vrienden op, om ons oudste kindje op te halen. En toen ik haar een kus gaf ter afscheid, dacht ik, als ik jou weer zie dan is het allemaal achter de rug.
De weeën hielden regelmatig aan en we belden onze vroedvrouw Marianne op, ze kwam en controleerde. Omdat de weeën heftiger en korter op elkaar moesten worden voor grotere ontsluiting vroeg Marianne of het in orde was als ze nog even in de buurt wat andere mensen zou bezoeken. We vonden dit prima. We besloten om warm te gaan eten, m’n man ging koken terwijl ik verder de weeën opving. We aten boven bij het bad en af en toe zette ik het bord neer om een wee op te vangen.
Rond een uur of 6 belden we weer de vroedvrouw, omdat de weeën om de 4 minuten kwamen. M’n man belde en de vroedvrouw besloot meteen te komen, toen ze me op de achtergrond om hem hoorde schreeuwen, want ik had hem nodig om deze weeën de baas te kunnen zijn. Marianne was er heel snel, ze onderzocht me en vertelde dat ik goed had gewerkt, dat ik al 5 cm ontsluiting had en vroeg of ik 30 juni een mooie dag vond om te bevallen. Ik was zo blij en opgelucht. Een poosje later kwam de andere vroedvrouw die ik nog niet had ontmoet, maar die heel belangrijk zou zijn tijdens deze arbeid. Ik had meteen een goed gevoel bij haar. De tijd ging voort en de weeën bleven komen om de 3 minuten maar… zonder resultaat, ik bleef steeds hangen op 5/6 cm ontsluiting. We probeerden in bad te gaan, maar ik had het te koud in de kamer omdat deze nog niet geïsoleerd was, nu was het immers de koude avondlucht en een blote vrouw die daarin waren.
We probeerden verschillende posities uit maar het leek allemaal niet te baten. Om de beurt zaten de vroedvrouwen bij me en soms alleen m’n man. 30 juni ging voorbij en 1 juli kwam. Ik had de avondvogels een laatste liedje horen fluiten en vond het zo jammer dat m’n tweede niet met dat lied was gekomen. De eerste was namelijk na het zingen van de ochtendvogels geboren, en dat fluiten troostte zo tijdens de arbeid.
Van de vroedvrouwen moest ik op een gegeven moment bepaalde posities uitproberen om het voor het baby’tje gemakkelijker te maken. Ook probeerde ik alles open te zetten en geheel te ontspannen in de pijn; het voelde alsof het wijder werd maar het leek allemaal steeds niet genoeg te zijn. De harttonen bleven gelukkig steeds goed, maar ik begon moe te worden. Alinoe, de tweede vroedvrouw, vertelde dat ze in verbinding stond met een homeopathisch arts. Ze vroeg of ik interesse zou hebben in een homeopathisch middel, omdat ze merkte dat ik de controle een beetje begon te verliezen in het opvangen van de weeën. Ik vond het goed en ik kreeg om de vijf minuten drie maal dat middel. Langzaam kwam er een zeker verschil, het leek of ik iets wakkerder werd en weer wat meer grip kreeg. Maar de ontsluiting bleef toch hangen op 5/6 cm. rond een uur of 5 kreeg ik iets anders voorgeschreven wat ik in mocht nemen, hiervoor belde Alinoe steeds de homeopathische arts op, ‘s nachts notabene. Maar ik was er zo dankbaar voor. Want de vroedvrouwen wilden voorkomen dat ik de uitputting nabij zou zijn, ze begonnen te twijfelen of ik wel thuis zou kunnen bevallen, het duurde immers zo lang. Ik vroeg op een gegeven moment aan Alinoe of ze wilde controleren en ik bleek 7 cm. ontsluiting te hebben.
Alinoe ging toen naar beneden en Marianne bleef weer bij me, m’n man rustte steeds tussen iedere wee door op bed en ik ving meer alleen de weeën op. Iedereen was zo moe om me heen. Op een gegeven moment, ik herinner me alles niet duidelijk meer wegens de uitputting, werd de baarkruk naar voren gehaald en mocht ik zitten, ik kon het bijna niet geloven, want ik wist van de eerste nog dat toen de baarkruk kwam, het kindje ook dichtbij zou zijn. En ik begon met persen, een pers en het ging heel vlug Marianne en Karel zeiden nog dat ik het rustig aan moest doen, maar wegens de streptokokken en de lange rit die al was geweest wilde ik dat het kindje zo snel mogelijk zou komen. Het had lang genoeg geduurd. En op 14 minuten persen was Anaïs er. Het kindje helemaal gezond, ik was niet uitgescheurd. En de ochtendvogels hadden hun lied gezongen. Weer een kind van de morgen en wel op 1 juli… en zalig thuis!
Ik ben de vroedvrouwen zo dankbaar geweest voor hun geduld. Al eeuwen begeleiden vrouwen elkaar op dit moment van een leven. Het was een zware bevalling maar fysiek was ik er snel weer bovenop, de arbeid en verlossing hadden 18 uren geduurd in totaal. M’n eerste meisje, Iduna was er op 8 uur, maar toen heb ik nog een half jaar last gehad van m’n bekken en rug. Ik heb het dan liever zo.
De zusjes Iduna en Anais zijn blij met elkaar en ik voel me meer moeder. Bij Iduna voelde ik me veel meer een vrouw met een kind. Dit was de bewoording die een collega er aan gaf, en ze heeft gelijk. Wat een groot geluk om je kinderen samen tevreden te zien bij elkander. En wat heerlijk om een lieve man en vader naast je te hebben staan, die volgens de vroedvrouwen een trofee had verdiend, zo goed als hij tijdens de arbeid begeleidde.
Ik blijf pleiten voor thuisbevallingen en wenste dat er meer vertrouwen werd gegeven aan de kunde van vroedvrouwen en het vertrouwen in jezelf dat je het kan. Vroedvrouwen die zelfstandig werken zijn bijzondere dames, werkelijk waar.
